ΑΤΕΡΙΑΣΤΗ ΓΡΑΒΑΤΑ

 

Κόσμε,

έχεις φλέβα απο αίμα και εσύ,

στην ακτίνα σου.

Δεν μπορεί και όσες πίκρες σου

έστιλε αυτή σε κάθε στροφή, την

στιγμή μόνο κράτα.

 

Κόσμε στερνέ,

μέσα σου βάτα οι ψυχές να έρθουν

σε σένα.

 

Την σειρά καρτεράνε και, καθότι

πεινάνε για Φώς σε Εσέ αλυχτάνε στα

πόδια Σου εμπρός Θεέ, το που πάνε.

 

Μια στιγμή, ποιά στιγμή?

Θεέ μου κράτα.

Ανεβαίνει ο χάρος, γοργός και στυγνός

με γραβάτα και, οι ψυχές τότε τρέμουν,

πονάνε, κρυώνουν, κλαίνε και σαπίζουν

τα βάτα.

 

Απο έρωτα θέλεις πλευρά,

απο πείνα, απο φτώχεια? Απο θανάτου

θέλεις μεριά?

 

Μια στιγμή να κάνω ένα τηλέφωνο σε Σένα

ω Θεέ για αυτή την φτηνή παραδοχή

και αποδοχή του άθλιου σου

τέλους λαικιστή,

κακόγουστη και ατέριαστη γραβάτα.

ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΙ...

                      Αυτοί που επιστρέφουν στα κλουβιά
               μια ένοχη ανοχή τους περιμένει...

              Ελάτε μας λένε
              πληρώστε ακριβά το κόστος της κάθε
              αναπνοής σας,
              για να προχωρήσουμε μπροστά...

ΑΠΥΘΜΕΝΕΣ ΛΙΜΝΕΣ

                              Δώσε μου να πιώ απο το αθάνατο νερό σου
                              Κάνε μου την σκέψη να μετράει τον καημό σου,
                              ω χαρά μου εσύ!

                              Βρίσκωμαι στην κατηφόρα της εγκατάλειψης
                              μαστίγιο της μνήμης η σιωπή σου.
                              Κοπηλατώ στις απύθμενες λίμνες σου
                              στα υπόγεια νερά σου...

Χρόνος...

                         

                                Είναι φορές που ο χρόνος σταματά ,

                                παγώνει
                                κι όλα γυρίζουν ένα γύρο
                                σε χορό ζωηρό
                                σε μια πίστα αδειανή
                                ήχοι και χρώματα μαζί
                                μια βουή συνεχή
                                γοργά εναλλασσόμενες εικόνες                                κι ο κόσμος λές και αλλάζει.
                                Είσαι ένας ξένος μέσα σε ξένους
                                δίχως λόγο.
                                Χωρίς φωνή που μπορεί να ακουστεί,
                                έρημος μέσα στο οχλαγωγόν πλήθος.
                                Σε παρασύρει, σε στροβιλίζει, σε πετά μακριά
                                και εσύ αφήνεσαι και χάνεσαι ξανά και ξανά μέσα
                                στον χρόνο,
                                σε τόπους γνώριμους ανάμεσα σε φίλους ξεχασμένους,
                                αλλά και μέσα σε εχθρούς που θέλεις να αποφύγεις
                                μόνο ΕΣΥ...

Δακρυγόνες στιγμές

Σπάζω κομμάτια γίνομαι κι αδειάζω.

Πίνω απο τις οκτώ και κουβεντιάζω μόνος.

Συντροφιά με την σκιά μου, πίνει και αυτή

σουρώνει, τρεκλίζει, πηγαίνει πλάι στο κερί

έτσι να φαίνεται διπλή, να ξεχειλώνει. Ετσι  αισθάνεται

ασφάλεια, πως μεγαλώνουμε μαζί δηλώνει.

 

Μεγαλώνω, εκδηλώνω γκρί κι απλώνομαι

κι εγώ σαν σκιά - ξεχειλώνω, μακραίνουν τα άκρα,

μικραίνει ο κορμός, οι ρυτίδες σωρός - μαραζώνω!

 

Πίνω απο τις οκτώ σκιά αισθάνομαι πλάι στο

κερί και εγώ, σπάζω κορμό σε χίλια δυο κομμάτια

ανοίγω τα μάτια, ξάφνου υγρασία η σκιά σε ακινησία,

σπάζω σκιές δακρυγόνες στιγμές

σπάζουν και σουρώνουν οι λέξεις που μιλούν σε ψυχές.

 

Πέταξε λίγο χώμα πλάι στο κερί

κι αυτό σκιά θα έχει...

Παρακαταθήκη.

         Πολεμώ, σκληρά πολεμώ,
         όπως ο γέρος τα χρόνια του,
         ό,τι λιγότερο χάσει η σαφήνεια καλό θα είναι,
         η ασάφεια με κούρασε...

         Δές τον καιρό πως γυρνάει, σταματά να μιλάει,
         μήπως χάσει ο ήχος σκέπτεται μόνο, πως τη νιότη χτυπά,
         δεν έχει εικόνα μήπως χάσει η πείρα.

         Παρακαταθήκης τοπίο η ζωή, είτε έτσι είτε αλλιώς,
         άλλο δεν σε αντέχω, το μέγιστο ψέμα σου κόσμε,
         άλλο δεν βαστώ.
      
         Ξέρεις τι είσαι Ζωή?
         Δάνειο είσαι.
         Ενα τοπίο παρακαταθήκης Οστών.

Θάλασσα

                  Με κυνηγούν οι βοριάδες.
              Η μοναξιά είναι το ορυχείο της δύναμης και της αυτογνωσίας.

                   Μελανό ροδόβαμμα.
              Η ζωή μου είναι μια σκοτεινιασμένη ευθεία, μια ατέρμονη
               πορεία. Το παρελθόν δεν σβήνει ποτέ, όσο ζείς το κουβαλάς
                                                     μαζί σου.
                                      ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ.