ΑΤΕΡΙΑΣΤΗ ΓΡΑΒΑΤΑ

 

Κόσμε,

έχεις φλέβα απο αίμα και εσύ,

στην ακτίνα σου.

Δεν μπορεί και όσες πίκρες σου

έστιλε αυτή σε κάθε στροφή, την

στιγμή μόνο κράτα.

 

Κόσμε στερνέ,

μέσα σου βάτα οι ψυχές να έρθουν

σε σένα.

 

Την σειρά καρτεράνε και, καθότι

πεινάνε για Φώς σε Εσέ αλυχτάνε στα

πόδια Σου εμπρός Θεέ, το που πάνε.

 

Μια στιγμή, ποιά στιγμή?

Θεέ μου κράτα.

Ανεβαίνει ο χάρος, γοργός και στυγνός

με γραβάτα και, οι ψυχές τότε τρέμουν,

πονάνε, κρυώνουν, κλαίνε και σαπίζουν

τα βάτα.

 

Απο έρωτα θέλεις πλευρά,

απο πείνα, απο φτώχεια? Απο θανάτου

θέλεις μεριά?

 

Μια στιγμή να κάνω ένα τηλέφωνο σε Σένα

ω Θεέ για αυτή την φτηνή παραδοχή

και αποδοχή του άθλιου σου

τέλους λαικιστή,

κακόγουστη και ατέριαστη γραβάτα.